San Francisco - Carmel

Hoewel de wekker redelijk vroeg stond waren we weer ruim van tevoren wakker. Of het te maken had met het voorbijdenderende verkeer of met het feit dat het buiten waarschijnlijk warmer was dan op onze kamer, laten we in het midden. Op weg naar het Golden Gate Park kwamen we een scheetig bakkertje tegen waar we lekker hebben ontbeten in het zonnetje. Eenmaal in het park moesten we even schakelen; het was nog veel groter dan we dachten. Er liep zelfs een snelweg doorheen! Echt knus was het dus niet te noemen. Daarnaast openden alle 'attracties' (theetuinen e.d.) pas om 10u (een dik uur later dus) en gaven het steeds somber wordende weer en de vele zwervers zo 's morgensvroeg niet een heel gezellig beeld van het park. Na een uurtje rondrijden hadden we het dan ook wel gezien. We pakten de 1 naar het zuiden; een mooie weg langs de kust richting Carmel. Het eerste deel van de rit reden we voor het steeds dikker wordende wolkendek uit en hebben we nog volop kunnen genieten van de geweldige kustlijn. Het stikt hier van de pelikanen! Wat een maffe beesten om te zien :) We kwamen ook door een gebied welke bekend stond om de vele pompoenboeren. Hele weilanden vol met knaloranje pompoenen. De wolken haalden ons in en het weer werd slechter en slechter. Toen we zeeolifanten hadden gespot bij de vuurtoren begon het te regenen. En dat bleef het doen... Met bakken kwam het uit de lucht. Dan is de wereld ineens toch echt een heel stuk minder mooi. Het plaatsje Santa Cruz leek in deze grijze setting ook lang niet zo mooi als dat het zou moeten zijn. Het plan was hier onder het genot van een hapje en een drankje met onze snufferd in de zon, de surfers te bekijken. Maar nee, dat werd 'm niet. We reden door naar ons hotel. Eenmaal ingecheckt signaleerden we dat Ro op z'n hoofd gepoept was, wel ja, dat kon er ook nog wel bij (door een vogel dus hè, Ro is bang dat jullie misschien denken dat ik het was). Ons verblijf is prima. Een huisje helemaal voor ons alleen; een lekker bed, weinig verkeer en een gezellige kachel. Alleen de douche is rampzalig; voordat je tenen nat zijn ben je een half uur verder (lees: pisstraaltje). We hebben boodschapjes gedaan en besloten de deur niet meer uit te gaan. Kacheltje aan, fles wijn opengetrokken, olijfjes erbij, stokbrood, kruidenboter, lekker brietje, pastasalade, en... een glaasje cola voor Ro. En ja hoor, daar ging het weer mis. Door het geschud in de auto had de cola zich klaargemaakt voor een enorme explosie. Vloerbedekking, bekleding van de stoelen, spiegel, muur, ikzelf, alles zat onder. En toch hebben we enorm gelachen deze rampdag :) Zeg nou zelf; de eerste 'slechte' dag in 18 dagen, dan mogen we toch niet klagen?